Forum Polskiego Kina

Nie bardzo widzę związek i nie bardzo rozumiem co ma do rzeczy mój "sposób myślenia", skoro mówimy o tak skrajnie odmiennych filmach. "Pręgi" to dramat obyczajowy, psychologiczne kino o miłości, emocjach itp. (w założeniu), "Dzień świra" z kolei to tragikomedia o polskim inteligencie, ale w szerszym ujęciu o Polsce w ogóle. Niektórym podoba się bardzo - i ja do nich należę - niektórym zaś mniej albo wcale. Nie sądzę jednak, by ktokolwiek, kto nie jest zwolennikiem filmu Koterskiego, określał go mianem wydmuszki, bo ono zupełnie do "Dnia świra" nie pasuje. Można oceniać go różnie, ale na pewno nie jako coś z wierchu ciekawego, ładnego, a w środku pustego.

To zależy od tego, czy byłbym obywatelem Bangladeszu, Nigerii, Gwatemali, USA, Australii albo Francji. I od tego ile o sytacji danego kraju bym wiedział.
Na szczęście/niestety jestem Polakiem i oceniam ten film jako Polak. I oceniam go nisko, choć relatywnie rzecz biorąc jest to dobra filmowa robota. W tym wypadku to jednak tylko gorzej, bo gdyby to był film zupełnie nieudany, to mało kto by o nim na świecie słyszał.


Oj,ma...oj,ma... "300 mil do nieba" to nie film S-F, którego akcja rozgrywa się na Księżycu. To film o Polsce, oparty na faktach, wykorzystujący w mocno dowolny sposób historię prawdziwych ludzi,szaloną wyprawę dwóch chłopców przedstawiający niczym ucieczkę z piekła albo co najmniej z obozu pracy przymusowej. Propagandowe filmy również potrafią być świetne artystycznie (vide Leni Riefenstahl), więc przekłamania i tanie granie na emocjach bardzo często ma duże znaczenie. W tym wypadku także.


Musimy jednak wziąć pod uwagę o jakim gatunku filmowym mówimy. Jeżeli mamy komedię, film sensacyjny czy jakikolwiek inny film, w którym świat przedstawiony jest tylko tłem, to rzeczywiście nie ma to większego znaczenia. Jeżeli jednak mamy do czynienia z kinem obyczajowym, społecznym, niekiedy wręcz o charakterze publicystycznym, będącym - bądź starającym się być - artystycznym komentarzem do rzeczywistości i współczesnych problemów (a do takiej roli pretendują choćby wspomniane "Galerianki"), to sytuacja wygląda już zdecydowanie inaczej. Gdy ktoś, używając nowoczesnych środków wyrazu, próbujących przekonać widza, że ogląda niemal paradokument pokazuje temuż widzowi wydumany bądź nieistniejący problem i nagina rzeczywistość po to, by szokować czy osiągnąć lepszy efekt, to to jest już zdecydowanie nie w porządku.

Owszem. Problem polega jednak na tym, że ja trochę jednak znam Polskie realia i patrzę na film Dejczera inaczej niż dajmy na to Francuz czy Niemiec, któremu pokazano Polskę jako więzienie, z którego małoletni zmuszeni są uciekać pod podwoziem TIR-a. Wielu Europejczyków i bez "300 mil do nieba" miało zresztą wyrobioną podobną opinię o Polsce, a ów film mógł ich w stereotypowym spojrzeniu wyłącznie utwierdzić.
Nie chciał bym zabrzmieć jak jakiś zadeklarowany socjalista i obrońca minionego systemu, bo zupełnie nie w tym rzecz. Zwracam jedynie uwagę na to, że rzeczywistość PRL-u (także ta z lat 80.) była zdecydowanie bardziej złożona, zniuansowana i wielobarwna niż to pokazali Dejczer i Smarzowski.


Ja myślę o "Vabanku" podobnie. Zdecydowanie bardziej komediowa jest druga część. Pierwsza to hołd dla klasycznego kryminału, są w nim elementy pastiszu, ale jednak nie jest to komedia sensu stricto, tylko właśnie twórcze nawiązanie do dawnych kryminałów, momentami w stylu bliskim chandlerowskiemu.

Co do "Bandyty"... Tu nie jestem pewien. Ten film raczej nigdy nie był uważany za szczególnie wybitny, nie wiem więc, czy można uznać go za przeceniony. Pamiętam, że oceniano go raczej średnio i przyjęto dość chłodno, mówiąc o nie do końca wykorzystanej szansie (międzynarodowa produkcja, uznani aktorzy). Z kolei przyznanie aktorskiej nagrody w Gdyni dosyć drewnianemu Tilowi Schweigerowi przyjęto z mocno mieszanymi uczuciami i pojawiło się wiele głosów, że z polskim aktorstwem musi być nie najlepiej, skoro główną nagrodę aktorską na najważniejszym festiwalu przyznano obcokrajowcowi, który wcale nie stworzył wybitnej kreacji.

_________________
My żyjemy!

Jeśli chodzi o "300 mil do nieba" i "Dom zły", to obydwa te filmy nawet mi się podobały, ale rozpatrywałem je raczej jako odpowiednio film sensacyjny (czy "film ucieczki") i thriller. Nie rozpatrywałem ich w kategoriach jakiejś krytyki społecznej, systemowej, historycznej, raczej po prostu jako sprawnie opowiedziane historie. Ale faktycznie z "300 mil do nieba" mógł dla zagranicznego widza wyniknąć nieprawdziwy, a przynajmniej niecałkowity obraz Polski lat 80.

Jeśli chodzi o "Popiół i diament", do pewnego stopnia zgodzę się ze zdaniem przytoczonym przez Teslicusa. Lubię ten film, bo mamy tam nie tylko kontekst wojenny, ale też kontekst, powiedzmy, obyczajowy, który jest, wydaje mi się, doskonale rozumiany również przez tych, którzy nie mieli styczności z wojną, nie znają jej realiów. Jakieś jednak podstawy historii trzeba znać, żeby ten film zrozumieć. W każdym razie jest to film wzruszający i prawdziwy nie tylko dla tych, którzy orientują się w realiach tamtych czasów, ale dla każdego, kto jest w stanie zrozumieć akcję.

Jeśli zaś chodzi o "Gwiezdne wojny"... Co prawda wszystkie części poza siódmą widziałem bardzo dawno i może nie powinienem się wypowiadać, ale oceniam je tak: IV, V i VI to sprawnie opowiedziane bajki w sztafażu sci-fi - bardzo je lubiłem i pewnie nadal by mi się podobały (aczkolwiek nie miałem ostatnio ochoty ich sobie przypominać). Z późniejszych produkcji za nie najgorszą uważam część pierwszą, natomiast niestety nie znoszę części drugiej, a trzecia też nie jest najlepsza... Natomiast VII, którą oglądałem nie tak dawno temu, nawet mi się podobała - nie jest to poziom trzech pierwszych produkcji, choć twórcy bardzo usilnie do nich nawiązywali, ale jednak postawiłbym ją wyżej w rankingu od I, II i III. Nie bardzo rozumiem tak niską ocenę Teslicusa, no ale nic mi do tego.

Według mnie to raczej film-rozczarowanie, żeby nie powiedzieć niewypał, zdecydowanie nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Był bardzo oczekiwany, zapowiadany przez kilka lat, o genialności scenariusza krążyły legendy, zaangażowano duże pieniądze, zatrudniono europejskie gwiazdy... Było wielkie oczekiwanie, a efekt mizerny. Nie zachwyciła się ani publiczność, ani krytycy. Do tego jeszcze ta idiotyczna nagroda w Gdyni dla niemieckiego aktora.
Być może "Bandyta" mógł wydawać się przereklamowany w chwili premiery, bo teraz to już zupełnie zapomniany film.

_________________
"Dostał obsesji na tle żyrandola!"