Forum Polskiego Kina

To może być równie dobrze streszczenie ostatniego filmu Tarantino.
I o tym właśnie mówię.
Jesli Noce i dnie dają się streścić tylko tak, to jest to klasyczny film o niczym.

_________________
Film to życie, z którego wymazano plamy nudy - Alfred Hitchcock.

Streszczenia filmów czy opisy ich fabuł brzmią często strasznie banalnie, wręcz zniechęcająco. Krótki opis "Pożegnań" też by raczej nie powalał na kolana. Ważniejsze jest jednak to co na ekranie i te wszystkie detale, składające się na dobry film. Wiele filmów jest teoretycznie "o niczym", a i tak bywają fascynujące. Tak naprawdę wszystko już było, silenie się na oryginalność bywa przeciwskuteczne, a najbardziej porusza coś z pozoru trywialnego. Jeśli miałbym porównać to do literatury, to zdecydowanie wolę np. opowiadanie Filipowicza "Dzień poprzedzający" od "Kodu Da Vinci". Jest krótkie, z pozoru nic się w nim szczególnego nie dzieje, ale chwyta za gardło, a Dan Brown nuży mnie niemiłosiernie.
Tobie się "Noce i dnie" niezbyt podobają i ja to poniekąd rozumiem, ale stwierdzenie, że jest to film o niczym wydaje mi się ze wszech miar krzywdzące. A że opis brzmi mało oryginalnie? Cóż, ludzkie życie to w ogóle banał i bezsens, powtarzalność i śmieszne rytuały i konwenanse. Sztuką jest wydobyć z tego poezję i poruszyć strunę w ludzkiej duszy. I to się według mnie Antczakowi udało idealnie.

_________________
My żyjemy!

Karelu, my nie mówimy o filmie tylko o potężnym, długim czasowo serialu.
Porównajmy go chocby z Lalką czy Rodzina Polanieckich. W tych dwu serialach jest akcja, są jej zwroty, są zaskoczenia (dla widza nie znajacego książek rzecz jasna).
"Noce i dnie" są rozwleczoną do granic wytrzymałości psychodramą, non stop kręcącą się wokół jednego jedynego problemu - nieprzystosowania i życiowego zgorzknienia. Ileż można upajac się widokami, kostiumami i naprawdę piękną muzyką (podkreślam, że Walc Barbary uważam za jeden z kilku najcudowniejszych muzycznie utworów polskiej kinematografii)?

_________________
Film to życie, z którego wymazano plamy nudy - Alfred Hitchcock.

Temat filmu i serialu przeplata się w tym wątku, więc się trochę pogubiłem, zwłaszcza że użyłeś sformułowania "film o niczym"...
No, cóż... Mnie się właśnie ta rozwleczona psychodrama bardzo podoba. Pisał też o tym Sebastian - niektóre wątki w filmie potraktowane zupełnie szkicowo, postacie w wersji kinowej niemal nieobecne w serialu wybrzmiewają zupełnie inaczej, pełniej, wszystko jawi się spójniejsze, logiczniejsze i nabiera psychologicznej głębi.
Ja z kolei nie lubię "Rodziny Połanieckich", gdzie wzajemne animozje między Mayem i Nehrebecką przekładają się niestety na relacje pomiędzy bohaterami i odbierają im wiarygodność.

_________________
My żyjemy!

To co maja powiedzieć fani ''Mody na sukces'' gdzie przez całe odcinki widzimy dwie, trzy nieruchome, gadające głowy, no czasem troszkę więcej ludzkiej sylwetki.
A tak na zupełnie poważnie , to tu właśnie widzę wartość serialu Antczaka, iż pomimo tego kręcenia się w kółko zupełnie nie nuży. Przynajmniej niektórych : ) Zresztą jak wejdziemy głębiej w ten proces, to tam się naprawdę sporo się dzieje. Siła leży w prawdziwych, pełnokrwistych postaciach głównych bohaterów. I właśnie serial, który stawiam nad film kinowy, pozwala pełniej odczuć to wszystko, tę prozę życia, upływ czasu, te tytułowe noce i dnie.

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

Sebastianie, spójrz na moje motto pod moimi postami i zrozumiesz czemu ta proza życia w NiD jest dla mnie mocno przesadzona...
Pelnokrwiste postaci... Dla mnie akurat Barbara jest postacią już na papierze jadaca cały czas na jednej nucie, zwanej frustracją. Ale... Co kto lubi.

_________________
Film to życie, z którego wymazano plamy nudy - Alfred Hitchcock.

Holt, znam je na pamięć : ) i w pełni rozumiem te preferencje, a może lepiej wymagania względem filmu : )
W domu z żoną też toczę podobne boje i myślę, że spokojnie mogła by mieć takie samo motto jak Ty. Takich filmów jak wspomniane przez Karela ''Pożegnania'' czy na przykład ''Lekcja martwego języka'' mogę jej nawet nie proponować. Ale co ciekawe, kiedyś, gdy oglądaliśmy serial Antczaka (zabrakło jej dwóch odcinków, ale zdecydowały inne poza filmowe sprawy) nie było większych problemów z wysiedzeniem przed ekranem, a właśnie do ''Lalki'' Bera, którą to stawiasz w kontrze do ''Nocy i dni", w ogóle nie mogę żony przekonać ! Mimo kilku prób i tego, że materiał źródłowy, czyli książkę Prusa uważa za świetną...i bądź tu mądry

Co do postaci Barbary, to akurat właśnie ta permanentność stanu w jakim się znajduje jest bardzo realna. Wydaje mi się, że taka frustracja może siedzieć w człowieku całe życie.
Zresztą jej stosunek do całej sytuacji życiowej w jakiej się znalazła, z oporami, ale też się zmienia. Nawet jeśli późno, to docenia to co ma, gra w tym sporą rolę oczywiście przyzwyczajenie i niemoc sprawcza, co również jest bardzo życiowe i prawdziwe. Przykładów pełno chodzi po świecie. sam jestem jednym z nich. Czasami ciężko coś zmienić w swoim życiu, a w większości z nas siedzą jakieś niespełnienia i rozczarowania. Po prostu z jednych to wyłazi, mają wręcz to wypisane na twarzy. Z kolei inni potrafią to schować tak głęboko w sobie, że nawet czasami nie zdają sobie z tego do końca sprawy.

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

Przyznam, że to szalenie ciekawe, bo nie spotkałem jeszcze nikogo, kto lubiłby powieść Prusa, a serialu Bera nie. Zwłaszcza że to ekranizacja dość wierna.
A co Twoja żona sądzi o filmie Hasa?

Wracając do Barbary Niechcic... Dąbrowska pisała niejako o swoim życiu, głównych bohaterów wzorując na rodzicach i z tego co pamiętam, jej matka była właśnie taką jak Barbara Barańskiego. Bywają tacy ludzie. Kiedy moja babcia była młodsza potrafiła być równie irytująca, choć na pewno z zupełnie innych powodów.

_________________
My żyjemy!

Karelu, sam nie rozumiem tego fenomenu do końca : )
Fakty są takie, że przy parukrotnych próbach obejrzenia serialu nawet nie przebrnęliśmy przez jeden odcinek. Usłyszałem, że to nudne... no i Kamas nie sprostał wymaganiom, bo jego Wokulski nie spełnia oczekiwań w stosunku do książkowego pierwowzoru, nie interesujący, zupełnie nie przystojny, '' jakiś urzędas, notariusz, a nie człowiek który miał taki bagaż doświadczeń'' że pozwolę sobie zacytować z pamięci.
Co do filmu Hasa, podobnie jak przy tytułach które przywołaliśmy w tej dyskusji, to znaczy poleciał jakiś fragment, ale bez szans. To akurat mnie nawet nie dziwi. Has ze swoim powolnym, specyficznym klimatem wymaga cierpliwości, więc nawet ktoś kto ogląda sporo i nie tylko same nowości, może mieć trudności z takim rodzajem kina. Jak wg mojej żony na Wokulskiego pasuje Dmochowski pisał nie będę, ale można sobie wyobrazić

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

No o niczym. Bo czymże jest historia o wyidealizowanej, niespełnionej miłości i małżeństwie z rozsądku. Historia jakich miliony. Tyle że jest jeszcze coś w tle. Ten film jest po prostu o przemijaniu i w gruncie rzeczy o marności życia. To takie vanitas polskie gdzie wszystko w koncu zbiega do śmierci.
Ja mam taki kłopot że moje ulubione seriale czyli Dom i Noce i Dnie są właśnie takim melodramatem w którym tych amorów Tolibowskich i Zbożnych jest do zemdlenia. A byłyby to świetne seriale obyczajowe gdyby ograniczyć te love-story w obu. Noce i Dnie od strony warsztatowej, scenograficznej to dla mnie mistrzostwo. Tak jakbym oglądał obrazy Chełmońskiego, Czachórskiego czy Gierymskich w wersji filmowej. Zresztą jestem nieobiektywny w tym temacie bo jako dziecko wychowałem się na tym filmie więc sentyment pozostaje.
Suma sumarum. Historia jest rzeczywiście męcząca, ale sam film obok Ziemi Obiecanej to majstersztyk warsztatowy.