Forum Polskiego Kina

Temat Beksińskiego wciąż na fali - z rolą mierzy się kolejny znakomity aktor: http://www.filmpolski.pl/fp/index.php?film=1243666

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

Ostatnio tak się zastanawiałem: jak myślicie, czy dla kogoś zupełnie nie znającego i nie kojarzącego fenomenu Beksińskich (powiedzmy dla jakiegoś zwykłego zagranicznego kinofila) ten film mógłby być odebrany pozytywnie po prostu jako historia o malarzu, który ma obsesję na punkcie nagrywania swojej rodziny? Chodzi mi o to, żeby nie brać tego jako film biograficzny, o jakiejś konkretnej osobie, ale jako powiedzmy zwykły film psychologiczno-obyczajowy. Oczywiście nie jest to raczej zamierzenie twórców, ale jestem ciekaw, czy mogłoby to tak zadziałać. Gdzieś ostatnio przeczytałem o wyświetlaniu "Ostatniej rodziny" na nowojorskim Festiwalu Kina Polskiego, nie wiem, jak został tam przyjęty, ale wątpię, żeby wszyscy oglądający (choć pewnie dużą część widzów stanowiła nowojorska Polonia) znali Beksińskich czy choćby samego Z. Beksińskiego.

Myślę, że film jest na tyle dobrze zagrany, a przedstawiona w nim historia na tyle dobrze opowiedziana, że nawet widzowie nic niewiedzący o Beksińskich mogą go obejrzeć z zainteresowaniem. Nagroda aktorska dla Seweryna na festiwalu w Locarno też jest jakimś tego dowodem.

_________________
My żyjemy!

Kurcze, można powiedzieć, że kino w drugiej połowie XX wieku stało na II wojnie światowej, te w XXI - na Beksińskich.
Strasznie lubię Radziwiłowicza, ale lekko obawiam się zarżnięcia tematu.

Myślę, że tak.
Zresztą "fenomen Beksińskiego" nie był nawet w Polsce aż tak rozległy, masa Polaków usłyszała o nim dopiero po jego śmierci. Statystyczny szary obywatel ma (niestety) w nosie malarstwo, zaś specjaliści traktowali te obrazy jako "dyletanckie pacykarstwo". Notabene samo malarstwo w filmie "Ostatnia rodzina" jest jakby nawet niezbyt do końca istotne. Gdyby malował jelenie na rykowisku, dramat rodzinny nie byłby chyba mniej dramatyczny? Dla mnie osobiście, ta rodzina jest ciekawsza od samego malarstwa ZB per se, które na mnie jakoś nie robi kolosalnego wrażenia.

Premiera 10 listopada: http://filmpolski.pl/fp/index.php?film=1243112

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

Było w tym wątku trochę o kontrowersjach, o tym, jak chociażby biograf Beksińskiego odebrał "Ostatnią rodzinę". Dorzucę jeszcze jeden link, z opinią Adama Łassy (dawnego wokalisty zespołu Abraxas i przyjaciela Tomasza):

https://www.facebook.com/permalink.php? ... 8474536353

No ale przecież to nie jest film biograficzny o Tomaszu Beksińskim, tylko studium pewnej rodziny. Stąd tytuł.
Nie widzę sprzeczności w tym, że ktoś może być jednocześnie diabłem w domu i aniołem na zewnątrz. Owszem, reżyser mógł wygrać tę sprzeczność na ekranie, ale czy starczyłoby mu na to miejsca?

Nie znam jeszcze książki Weissa, ale z wielu różnych źródeł ( w tym pamiętnika jego ojca) widać jak ten cherubinowaty Tomeczek bezwzględnie katował psychicznie swoich najbliższych, to są fakty.
Czy w filmie jest obiektywny obraz TB? Z pewnością nie. Pokazano tam jego "wkład" w życie własnej rodziny, a nie zasługi na niwie krytyki muzycznej, czy propagowaniu zespołów etc., gdzie był owszem wielce zasłużony. Dla losów Ostatniej rodziny po prostu było bez znaczenia co robił dla zespołu Abraxas i innych...

Też nie widzę takiej sprzeczności. Link przytoczyłem, aby uzupełnić obraz tego, jak film został odebrany i w żadnym wypadku zdanie Adama Łassy nie jest moim.

Z drugiej strony rozumiem też tych "oburzonych". Nie jest to film biograficzny o Tomaszu wyłącznie, ale jednak biograficzny. Użycie scen z archiwum rodziny miało to uwiarygodnić. Jeśli nawet wszyscy zgadzamy się, że był "diabłem w domu", to stopień tej diabelskości został zbytnio wyolbrzymiony, nie pozostawiwszy miejsca na nic ludzkiego.

Tomasza Beksińskiego "znam" jedynie z audycji radiowych i jako tłumacza filmowego. Jestem także po lekturze książki Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny". To za mało, abym mógł wypowiadać się w tonie Wiesława Weissa czy Adama Łassy, film obejrzałem z dużym zainteresowaniem, jednak pewne zgrzyty w sposobie przedstawienia postaci Tomasza faktycznie dostrzegam, nawet w zakresie samego "wkładu w życie rodziny".

Być może, nie wiem. Nikt już chyba tego nie oceni obiektywnie, bo nikt z tej rodziny nie żyje.
Zauważ jednak, że wszyscy oburzeni są ze świata zewnętrznego. Oni znali TB zupełnie innego. A film opowiada losy dziwacznej lekko rodziny i zajmuje się tym, co działo się wewnątrz. Być może reżyser lekko przegiął obraz młodego Beksińskiego w stronę diaboliczną, ale kto wie, może to jednak była wersja uładzona? Stary Beksiński już po samobójczej śmierci syna, niszczy kartony kaset magnetofonowych z nagranymi żalami syna by nie wpadły w ręce osób postronnych. Można domniemywać, że były tam rzeczy dość straszne...
Jest wiele rzeczy, których w tym filmie nie ma, być może pewne wątki lekko podkolorowano, ale czy to coś dziwnego w filmie fabularnym?
Ci, którzy chcą poznać prawdę nie powinni chodzić do kina, tylko do dobrych bibliotek.

„BEKSIŃSCY. Album wideofoniczny”, reż: Marcin Borchardt

Zapowiada się smakowicie:
https://www.youtube.com/watch?v=eqYkIU_jRpU

Nieoceniony Łukasz Adamski zna przyczyny tragedii:


https://wpolityce.pl/kultura/364730-bek ... l-recenzja

Nie było dobra? Skąd on wie?
Zabawa złem? Niby kiedy?
Eksploatowanie mroku można zarzucić każdemu wnikliwszemu twórcy. Nawet jak ktoś maluje same kwiatki i ptaszki, to też może mu umrzeć żona na wylew, a sam może stać się ofiarą napadu.
Fascynujące, facet w XXI wieku wierzy w demony, które wywołać może parę machnięć pędzlem.
Ale film może być niezły..

Jakiś czas temu natknąłem się na ten materiał który warto obejrzeć.
https://www.youtube.com/watch?v=pYk9vygHi74

Też coś mam:

https://www.youtube.com/watch?v=foLNzcY3Jt0

Nudnawe, ale są momenty niezłe. Strasznie bronią wizerunku Tomka, a na jednym z puszczonych fragmentów dokumentalnych widać jak robi on scenę swojej matce, że nie stawia keczupu dokładnie na tym miejscu, gdzie polecił. Nieuzbrojonym okiem widać osobę apodyktyczną i choleryka, pozbawionego podstawowych zasad empatii.

Ciekawa recenzja Mellera:
https://www.youtube.com/watch?v=xz3fvhVYZrE