Forum Polskiego Kina

Do tych zaproponowanych przez Ciebie dodałbym jeszcze jednego aktora, który nieodmiennie, gdy tylko widziałem go na ekranie, przywodził mi na myśl właśnie to słowo - elegancja. Chodzi mi mianowicie o Wieńczysława Glińskiego. Ale jak nazwałbym, określił tę jego elegancję ?
Hmm, może elegancja na co dzień, taka przyjazna, bez dystansu, który zdaje się byc obecny przynajmniej w części przypadków z Twojego wpisu.

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

Tak. To trafne. Wieńczysław Gliński emanował elegancją sympatycznego sąsiada z klatki schodowej. Kogoś eleganckiego, a jednocześnie bliskiego, spotykanego na co dzień na ulicy.

Elegancja (o czym wspomina wielu rozmówców z mojej strony) emanowała także z ról Gorczyńskiego, ten rodzaj elegancji z kolei określiłbym mianem elegancji z półświatka. Gorczyński łączył w swoich rolach elegancki styl bycia z sugestią, że wywodzi się ze środowiska, w którym elegancja nie jest bynajmniej cechą dominującą.

A jeśli już mowa o wytwarzaniu dystansu, to moim zdaniem najbardziej zdystansowanym rodzajem ekranowej elegancji emanował jednak Piotr Pawłowski. To była elegancja introwertyczna.

Natomiast Emil Karewicz - zdecydowanie elegancja oficerska. Właśnie wczoraj oglądałem "Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię", gdzie Karewicz gra prowadzącego narady w komendzie pułkownika MO. To epizod, ale Karewicz zdecydowanie góruje nad pozostałymi oficerami (granymi m.in. przez Bazaka, Zakrzeńskiego, Zaliwskiego) właśnie elegancją, ale nawet gdy się uśmiecha - jest właśnie szorstki. Elegancki twardziel.

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

O tak, bardzo wyraźnie to widać w serialu Szmagiera, jego Gabor, a szczególnie Soroka, jeśli dobrze pamiętam z taką charakterystyczną majacą chyba właśnie znamionować tę elegancję chustą/apaszką.


Fakt, mocno introwertyczna, rzekłbym nawet elegancja smutna

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

Masz na myśli pewnie rolę profesora Niwińskiego jak i profesora Sucheckiego.

_________________
Sztuka jest sztuka!

Te, czy na przykład w ''Jak daleko stąd, jak blisko'' Konwickiego '', ale w ogóle chyba w większości z tego co widziałem był jakiś przebijający się, widoczny dla mnie pierwiastek smutku, zmartwień. Wyraz twarzy aktora, jego głos, trochę jakby pochylona sylwetka, jakieś zamknięcie. Nigdy się wcześniej na tym nie zastanawiałem, ale po uwadze Rafała, która wydała mi się bardzo trafna - gdzieś własne niewypowiedziane odczucia plus zapewne sugestia, skojarzenie...




Sam siebie muszę skorygować, bo Soroka nie miał jednak żadnej chusty/apaszki. Albo inna rola Mariusza Gorczyńskiego, albo zbyt duża wyobraźnia życzeniowa u mnie : )

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

Sądzę, że mogłeś mieć na myśli wielki sygnet, który nosi na palcu Soroka.

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

Mogło tak być, choć cały czas widzę tę fantazyjną apaszkę na szyi aktora
Swoją drogą sygnet imponujący

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

A ja bym dodał jeszcze jeden typ elegancji w osobie Stanisława Zaczyka, jakby ją nazwać, może też jak u Karewicza oficerską, tylko że nie szorstką a intelektualną.

_________________
"O, niech mnie diabli obedrą ze skóry"