W ostatnim czasie zobaczyłem i doceniłem parę filmów Wajdy, co do których nie miałem wcześniej aż takiego entuzjazmu. Przede wszystkim "Ziemia obiecana" - myślałem, że to taki "zwykły" film, w którym co prawda wszystko jest świetne, ale na dobrą sprawę nie ma nic bardzo ciekawego pod względem formalnym, narracyjnym itd. Obejrzawszy ten film uważnie dostrzegłem bardzo dużo interesujących pod tym względem elementów, które ujawniają pomysłowość i kunszt Wajdy i jego współpracowników. Może kiedyś nieco krytycznie odnosiłem się do tego filmu, to znaczy może nie podważałem jego wartości, ale zastanawiałem się, co wszyscy w nim widzą takiego genialnego. W każdym razie cofam to, chociaż nadal bardziej cenię niektóre inne filmy Wajdy, a bliższe mi pewnie pozostaną filmy Nasfetera.
Nie mam już jednak wątpliwości, że "Ziemię obiecaną" należy zaliczyć do tych najwybitniejszych filmów Wajdy, a więc i w ogóle kina polskiego.
Wczoraj przypomniałem sobie po długiej przerwie "Brzezinę", która za pierwszym razem mi się podobała, ale z czasem jakoś zapomniałem, co w niej było takiego specjalnego. Przypomniało mi się - przede wszystkim wspaniałe zdjęcia Samosiuka i cała wizualna koncepcja; oprócz tego oczywiście aktorstwo Łukaszewicza i Olbrychskiego. W tym wątku o "Brzezinie" wspomniał tylko nieśmiało Chojrak; dołączam się do niego.
Nie ustaje mój entuzjazm w stosunku do "Niewinnych czarodziejów", których również jakiś czas temu zobaczyłem po raz już któryś; natomiast mniej podobało mi się po chyba około trzyletniej przerwie "Polowanie na muchy", w ogóle jakoś mniej podoba mi się humor Głowackiego, bo "Trzeba zabić tę miłość" też jakoś po mnie spłynęło przy powtórce. Trudno, może jeszcze kiedyś do nich wrócę.
Wracając jeszcze do Wajdy, muszę wspomnieć o ostatniej pozycji, która niedawno mnie zachwyciła, a czuję się w tym zachwycie trochę samotny; chodzi mi o "Popioły", które przy pierwszym obejrzeniu wydały mi się po prostu dobre, natomiast przy drugim, żeby nie używać jakichś pretensjonalnych epitetów wyrażających zachwyt, po prostu bardzo mi się spodobały. Ośmieliłem się je nawet nazwać, oczywiście pół żartem, pół serio, polskim "Barrym Lyndonem".
Nie jest to chyba film, który powszechnie jest zaliczany do arcydzieł Wajdy, może niesłusznie? Jestem ciekaw, co uważacie. Warto też może wspomnieć, że przy "Popiołach" współpracował z Wajdą dość intensywnie Andrzej Żuławski i wydaje mi się, że można w tym filmie dostrzec jego wkład.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Sama z siebie nic nie zrozumiała. Ale gdy jej to i owo wyjaśniłem, czym był stalinizm, itp. to słuchała z zainteresowaniem i myślę, że jej ten seans na marne nie poszedł. Myślę więc, że faktycznie warto młodym ludziom prezentować tego rodzaju twórczość.
