Aktor, bez którego polska komedia filmowa niewątpliwie byłaby zjawiskiem znacznie uboższym. W różnych epokach polskiego kina grywał u niemal wszystkich reżyserów, którzy szczególnie upodobali sobie właśnie komedię - nie mogli się bez niego obejść Tadeusz Chmielewski, Stanisław Bareja, Jerzy Gruza, Olaf Lubaszenko. Właściwie z takich kojarzonych głównie z komedią filmowców nie korzystał z talentu Łazuki tylko Juliusz Machulski.
Bardzo szkoda, że tak mało znany, zapomniany jest Teatr Telewizji "Wielki Dodek". Łazuka tworzy tam naprawdę wielopoziomową kreację. Gra tak naprawdę jednocześnie trzy role: Dymszę, samego siebie i samego siebie grającego Dymszę. Wspaniała i szkoda, że tak mało znana i zapomniana rola!
Moim zdaniem Łazuka, obok Gołasa, Michnikowskiego, Czechowicza, oraz Wasowskiego i Przybory - to jeden z tych aktorów komediowych, który pokazuje, że tworząc rozrywkę - można jednocześnie tworzyć najwyższych lotów sztukę.
Z wdzięcznością za ciekawą wypowiedź o Gorczyńskim (ileż to lat temu było, w dodatku w nieistniejącym już budynku Teatru Żydowskiego), życzę Panu Bohdanowi 200 lat!
Inny fantastyczny epizod to rola w "Dzięciole", czy przerysowany homoseksualista w "Motylem jestem...". Z kolei występ w "Nie lubię poniedziałku" urósł po latach do miary wręcz symbolu i najbardziej rozpoznawanego elementu tego filmu.