"Nie opuszczaj mnie", 2009, reż. Ewa Stankiewicz
Przez chwilę zastanawiałem się cynicznie, czy miast otwierać nowy wątek – nie wrzucić tego co tutaj bazgrzę do wątku o filmie o Smoleńsku. Bo jednak reżyserka jest umorusana w kontakty z politykami określonej opcji. To znaczy, jakimś cudem zdobyła fundusze na "Nie opuszczaj mnie" m.in. z TVP - jeszcze w czasach kiedy władzę sprawowała opcja obecnie opozycyjna. I nawet Niemcy z ZDF się dołożyli chyba z połową kasy. Ale zaraz potem reżyserka strzeliła arcytendencyjny dokument "Solidarni 2010"… I wszyscy, w tym także Roman Gutek, wycofali się z dystrybucji wcześniejszego "Nie opuszczaj mnie". Film odwieszono i pokazano w TVP dopiero po tak zwanej dobrej zmianie. Co zapewne tylko pogłębia przypuszczenie, że bezkompromisowa autorka cierpiała za swe poglądy pod rządami wrednej PO… No nie wiem.
Bohaterka filmu to obiecująca dziennikarka – z tych "niepokornych". Zupełnie jednak nie rozumiem dlaczego, po stracie matki, kończy w burdelu (co rzekomo ma być najgorszym możliwym losem dla kobiet). Zanim taki właśnie upadek nastąpi, biedna Grochowska będzie się błąkała przez cały film tam i z powrotem nie wiedząc co ze sobą zrobić. Aż się chciało do niej krzyknąć: Ogarnij się babo! Ewentualnie lecz! À propos, co robią prostytutki jak wylądują w burdelach? Okazuje się, że muszą patrzeć na facetów tańczących w indiańskim pióropuszu. Bo ci faceci to cierpią głównie dlatego, że nikt na nich nie patrzy… No to pominę już ten drobiazg, iż pan prowadzący własny biznes nie umie posłużyć się komórką.
Cóż, pewnie jeszcze gorzej niż Grochowska skończyła jej chora umysłowo koleżanka, rozbierająca się do gołego i przebierającą za pszczółkę - byle tylko odzyskać mężczyznę.
Prócz kobiet, mamy też w filmie dylematy zakonnika. Jak ona najbliższą osobę, tak i on stracił ojca - duchowego. Więc traci też wiarę. Taka logika.
Pomiędzy etapem obiecującej reporterki a etapem kobiety upadłej mamy rozwlekłe sekwencje szpitalne. Nie sposób zaprzeczyć, że w szpitalu często spotykamy się z bólem i cierpieniem. Zwłaszcza na onkologii, hematologii czy czymś podobnym. Ale żeby w całym filmie były wyłącznie ból i cierpienie? Warunki panujące w placówkach zdrowotnych są jakie są, zwykłe chamstwo personelu zamiast prawdziwej opieki – to także się zdarza. A jednak jest to przejaskrawione. Bo nawet w Polsce są standardy, których się przestrzega; żaden lekarz nie będzie kazał pacjentowi umierać na szpitalnym zatłoczonym korytarzu. A tu: ćmy bijące o szybę do światła jarzeniówki, starsi panowie robią po nogach w szpitalu… No i żeby jeszcze lekarze kopulowali w toaletach z krewnymi chorych za hemoglobinę… Bowiem główna bohaterka musi biegać za lekarzem po mieście, żeby ten podał jej mamie hemoglobinę, w końcu wpada za nim do męskiej toalety gdzie uprawiają seks na oczach załatwiających swoje potrzeby pacjentów! Ja to uważam za scenę co najmniej ostro naciągniętą.
Reżyserka wspominała w dawnych wywiadach fascynację filmami "21 gram" i "Amores Perros". Jeśli dodać do tego dobrych aktorów: Grochowską, Barszczewską i Olbrychskiego… można było mieć nadzieję na efekt ekranowy jeśli nie wybitny, to przynajmniej ciekawy.
A tu tymczasem film potwornie kiepski jej wyszedł. Bardzo nadęty i histeryczny. Nie polecam, szkoda Waszego czasu.
|
