Ostatnio zobaczyłem ten film Kawalerowicza i prawdę mówiąc jestem pod sporym wrażeniem tego filmu. Obiektywnie trudno mi go ocenić, ale wpasowuje się on w taką niszę, którą chyba jakoś szczególnie sobie ulubiłem. Przede wszystkim to taki mały film: raczej zapomniany, a w każdym razie rzadko wspominany i na pewno nie zaliczany do wielkich dzieł polskiego kina, ani nawet istotnych filmów Kawalerowicza. Poza tym to niewątpliwie film kameralny, poruszający ważny temat, ale w sposób pozbawiony rozmachu; jakaś liryczna, melancholijna atmosfera emanuje od tego filmu, w sposób najbardziej ewidentny w scenach dziejących się w Parku Łazienkowskim, ale też w tych mieszkaniach, również ładnie sfilmowanych i urządzonych.
Ma również ten film pewne wady, do których zaliczyłbym chyba nie najlepsze dialogi, jak na mój gust czasami zbyt natarczywie pełniące swoją funkcję i niewystarczająco motywowane, ale nie psuje to chyba efektu wywoływanego przez opisane wyżej zalety. Po latach niektórzy z pobłażaniem mogliby też traktować sceny subiektywne - retrospekcje głównego bohatera i towarzyszące im ataki, ale myślę, że to kwestia osobistej wrażliwości; na pewno są one zrealizowane w sposób ciekawy i niekonwencjonalny (przypomniały mi się zniekształcone ujęcia subiektywne z żołnierzami w "Salcie"); na mnie osobiście zrobiły spore wrażenie, zresztą nawet mój znajomy, który mało rzeczy bierze na poważnie i co do którego spodziewałem się, że będzie się z tych scen śmiał, przyznał, że wywołały one u niego jakiś niepokój.
W każdym razie, "Prawdziwy koniec wielkiej wojny" dołącza do mojej listy niedocenionych polskich filmów, do której nie tak dawno dołączyła też "Lotna".
Jestem ciekaw Waszego zdania na temat tego filmu, tym bardziej, że sądząc po paru głosach na naszej ankiecie dotyczącej najlepszych filmów PRL-u, nie cenicie go sobie zbytnio.
A w sposób szczególny proszę o wypowiedź Mariana, który, jak wynika z jego głosu, ten film jednak odebrał lepiej.