Niezwykła historia Ireny Gut, która podczas II wojny światowej, w piwnicy zajmowanej przez niemieckiego oficera willi, którego służącą była, ukrywała kilkanaścioro Żydów.
Film, będący koprodukcją kanadyjsko-polską, niestety niezwykły nie jest, a jedynie mocno przeciętny. Z pewnością na pochwały zasługuje kanadyjska aktorka Sophie Nélisse. Irena w jej interpretacji to wrażliwa, otwarta a jednocześnie bardzo silna dziewczyna, próbująca widzieć w okrutnym świecie to, co dobre, i dobrem chcąca pokonać zło. Brzmi patetycznie, ale taka właśnie jest ta bohaterka.
Na tym jednak plusy się kończą. "Przysięga Ireny" jako całość nie robi żadnego wrażenia. Poza Nélisse wszyscy pozostali grają przeciętnie i nieprzekonująco. Grupa naszych, dobrych przecież aktorów (m.in. Maćkowiak, Kulm, Rycembel, Mohr) sprawia wrażenie grupki studentów, którzy dopiero uczą się rzemiosła i ćwiczą w amatorskich teatrzyku, a nie ukrywających się Żydów. To z kolei przede wszystkim wina kiepskiego (mimo takiej historii!) scenariusza i słabej reżyserii. Aktorów trzeba umieć odpowiednio poprowadzić, co się reżyserce nie udało. Z pewnością nie pomaga też fakt, że wszyscy mówią tu po angielsku, tak więc nie wiadomo tak naprawdę w jakim języku Irena rozmawia z Niemcami. To, że Polacy, Żydzi rozmawiają ze sobą po angielsku (w domyśle: po polsku) zupełnie by mi nie przeszkadzało, tak było choćby w "Pianiście". Ale naprawdę nie można było zatrudnić paru niemieckich aktorów? A tu angielski lingua franca.
To naprawdę nie czasy "Stawki większej niż życie", gdzie wszyscy posługiwali się piękną polszczyzną i nikomu to nie wadziło. Dzisiaj coś takiego mocno razi i dodatkowo odbiera filmowi element autentyczności. 5/10. Obejrzeć można, ale o historii Ireny Gut chyba lepiej obejrzeć jakiś dokument albo przeczytać książkę.