Forum Polskiego Kina

"Oceny na filmwebie" to dla mnie synonim czegoś, co nazywamy "komentarzami internautów". Czyli bzdury pisane przez dyletantów. Kiedyś też tam napisałem jakiś komentarz, czy dwa. I zwiałem szybciutko.

Ostatnio wrzuciłem do tematu o Gorczyńskim "kwiatuszek" z filmwebu. Jeden "mędrzec" zachwycał się jakim świetnym aktorem epizodycznym był Mariusz Goszczyński. A drugi zafrasował się, że nie może tego Goszczyńskiego skojarzyć. Cały filmweb i poziom tych, którzy tam komentują.

No a "Powidoki" chyba - patrząc na starsze komentarze - raczej się chyba forumowiczom podobały.

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

Co do zasady się zgadzam, aczkolwiek nie wrzucałbym wszystkich do jednego worka, bo jednak na filmwebie zarejestrowani są i oceniają filmy także ludzie naprawdę znający się na dobrym kinie, a niektóre zamieszczane recenzje nie odbiegają wiele poziomem od tych publikowanych oficjalnie. Generalnie rzeczywiście jest tak, że dużo wpisów to te w rodzaju: "film był głupi/nudny/fajny". Na szczęście nie wszystkie.

_________________
My żyjemy!

Oczywiście, co do poziomu Filmwebu to ja wiem i się zgadzam. Tylko byłem ciekaw, czy może ktoś ma jednak bardziej krytyczną ocenę na temat tego filmu.

Dopiero teraz obejrzałem film. Jeśli pytasz Anatolu, czy jest ktoś, kto bardziej krytycznie ocenia ten film, to będę ja :). Nie jakoś przesadnie krytycznie, ale też nie podzielam zachwytów nad nim, bo tak należałoby odbierać oceny w okolicach 8/10.
Dla mnie film jest solidny, a może nawet bardziej przeciętny niż solidny. Zabrakło mi w nim przede wszystkim większego powikłania, jakichś zwrotów akcji. Nie chodzi o to, żeby kolorować życie artysty, które u swojego schyłku było dla niego prawdziwą udręką. Myślę, że lepszym pomysłem na film o Strzemińskim, byłoby przedstawienie jego biografii pełniejszej, obejmującej również wcześniejsze lata. Może na zasadzie retrospekcji: chory na gruźlicę Strzemiński wspomina w szpitalu swoje życie. Niby banał, tak rozpoczynających się filmów było kilka. Ale poprzez wydarzenia z całego życia, można byłoby tę akcję zdynamizować. Rozpocząć np. od przeżyć frontowych z 1916 r., potem ciekawy, twórczy czas międzywojenny, życie z Kobro, okupacja i ostatnie tragiczne lata.

W sytuacji, kiedy Wajda zdecydował się na nakręcenie filmu pod hasłem "artysta kontra system", z akcją rozgrywającą się w ciągu kilku zaledwie lat, trzeba mieć dużo materiału faktograficznego (tu było nieźle) i jakieś pomysły na zwroty sytuacji w tej walce. A tu mamy do czynienia z nieustannym gnojeniem człowieka, który niby się nie poddaje, ale widz zdaje sobie sprawę że jego bohater jest bez szans. Żadnej nadziei. Wybawieniem mogłaby być odwilż popaździernikowa, ale jej już Strzemiński nie dożył. I robi się trochę smutno i nudno.
I teraz przypomnijmy sobie równie tragiczny film "Kobieta samotna" - z ekranu również wyziera totalna beznadzieja, ciosy spadają na bohaterkę jeden po drugim. Ale pojawia się światełko w tunelu: mężczyzna, co prawda ułomny, ale gotowy do pomocy. I jest zwrot: ucieczka. Z zapartym tchem patrzymy, co się wydarzy. Czy im się uda?
Tego mi tutaj zabrakło. Oczywiście, mamy do czynienia z filmem poniekąd biograficznym, a nie z fikcją, ale moim zdaniem wzięcie na warsztat niezwykle ciekawego życia Strzemińskiego, zamiast kilku jego ostatnich lat, byłoby znacznie ciekawsze. Moja ocena: 6/10.

_________________
Mamy taki aparat, najlepszy na świecie aparat do wykrywania kłamstw.