Miałem z nim bardzo smutną rozmowę telefoniczną kilka lat temu, kiedy przecież był w relatywnie lepszej formie niż ostatnio. Poprosiłem o możliwość rozmowy o Mariuszu Gorczyńskim. Odmówił mówiąc, że oczywiście wierzy mi, że wielokrotnie grał z takim aktorem, a nawet go w Syrenie reżyserował ("Wizyta młodszej pani" Michała Komara i Ryszarda Marka Grońskiego), ale niestety nie pamięta go, podobnie jak wielu innych kolegów, a ma na tyle posuniętą ślepotę, że pokazanie mu zdjęcia też nic nie da. Zrobiło mi się strasznie wtedy przykro, tak przykro, że go nagle z głupia frant przeprosiłem, że go niepokoiłem telefonem. Był bardzo miły, powiedział, że nie mam za co przepraszać i że bardzo mu miło, że są ludzie którzy dbają o pamięć o polskich aktorach. Takie mam z Romanem Kłosowskim wspomnienie osobiste.
Zagrał wiele wspaniałych ról, spośród których wyróżniają się chyba te w "Bazie ludzi umarłych", "Czterdziestolatku" i "Kramarzu". Miał Kłosowski cenną umiejętność. Aktor tak bardzo charakterystyczny zawsze będzie miał pokusę, żeby nie kreować, nie tworzyć, żeby lecieć samym sobą. Żeby liczyć, że charakterystyczność "zrobi" rolę za niego. Tymczasem Kłosowski nie ulegał takiej pokusie. Jak się popatrzy na Orsaczka, Maliniaka czy właśnie tytułowego bohatera "Kramarza", to to są charakterologicznie, wewnętrznie, zupełnie inni, niepodobni do siebie ludzie. Taka umiejętność bycia tak bardzo różnym przy byciu jednocześnie tak bardzo charakterystycznym - to rzadkość!
|
