Forum Polskiego Kina

Świetna łódzka aktorka, na scenie przeważnie w rolach dużych, na ekranie - Mistrzyni Epizodu. Najsłynniejsza jej rola to chyba ta w "Wahadełku" Bajona, choć wielu zapewne pamięta ją jako jedną z zaludniających kobiecy świat "Seksmisji" no i jako żonę Danielaka w "Wodzireju" i "Bohaterze roku". Mnie osobiście zapadła szczególnie w pamięć z epizodu pijaczki, sąsiadki Rafała Skoneckiego w "Prywatnym śledztwie". W ostatnich latach - co wiem od tych, którzy znali ją bliżej - zbliżyła się do kręgów zwanych ogólnie "radiomaryjnymi", czego wyrazem była np. rola w okropnym "Smoleńsku" Krauzego. Rozmawiałem z nią raz w życiu, telefonicznie, w 2012 roku, robiąc rozmowę o Gorczyńskim na stronę. Z tej rozmowy wyniosłem jak najlepsze wrażenie. Sprawiała wrażenie osoby bardzo sympatycznej, choć oczywiście to tylko wrażenie, bo cóż da się powiedzieć po jednej rozmowie przez telefon.

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl

Trochę niewykorzystana na szklanym ekranie - chyba zabrakło w naszym reżyserskim uniwersum kogoś pokroju powiedzmy Roberta Altmana - bo było w wyglądzie, spojrzeniu Mirosławy Marcheluk coś intrygującego, jakaś tajemnica, a jednocześnie, że tak się wyrażę - taka zwyczajność, anonimowość nieznajomej z ulicy, czy spotkanej w kolejce kobiety, na którą specjalnie nie zwracamy uwagi. Do tego biła od niej inteligencja połączona z cynizmem, czy nawet szczyptą czegoś w rodzaju bezwzględności, czy nieprzejednania. Oj -tu sie powtórzę - przegapili coś nasi filmowcy
Ciekawa rola w ''Zdjęciach próbnych'' gdzie grana przez nią kobieta ma krótki romans z głównym bohaterem, i rzecz jasna wspomnianie już przez Rafała ''Wahadełko'' w którym aktorka pokazuje próbkę swoich możliwości.

_________________
...nie profesor, tylko satyr..

W "Wahadełku" to jest nie tyle próbka, co próba. Do tego najwyższa.
Z tym niewykorzystanie to prawda, bo telewizyjny film Bajona to jedna z niewielu jej naprawdę znaczących ról, choć jej kariera trwała przecież bardzo długo.
Mnie ona nie tyle intrygowala, co wywoływała pewne uczucie niepokoju, które powodowało, że nie miałbym ochoty bliżej poznawać jej bohaterek.

_________________
My żyjemy!

O tak, to też - przy czym u mnie to odczucie (niepokoju) tylko potęgowało niejednoznaczność postaci w które się wcielała Marcheluk, czyniąc je jeszcze ciekawszymi.

_________________
...nie profesor, tylko satyr..