Pierwsze dziesięć lat filmowej kariery Jana Nowickiego to okres wręcz kosmiczny. Zaraz na początku epizod u Wajdy, a postać tragiczna, kapitan Wyganowski w którego aktor się wcielił, bardzo mocno zapada w pamięć. Następnie ''Bariera'', ''Pan Wołodyjowski'', ''Życie rodzinne'', ''Trzecia część nocy'', ''Anatomia miłości'', ''Sanatorium pod Klepsydrą'', a w między czasie choćby jeszcze dwa ciekawe filmy u Kondratiuka i to wszystko, praktycznie główne role !
Potem, aż takiego natężenia znaczących i oryginalnych pozycji w filmografii Nowickiego już nie ma. Zapewne po części takie, a nie inne wybory samego aktora, ale też loteryjka tej profesji. Zresztą powoli zaczynało królować kino moralnego niepokoju, a Nowickiemu chyba jakoś nie bardzo bardzo po po drodze z nim było - może przypadek, nie wiem. Niemniej co jakiś czas aktor uraczył nas rolą wybitną. Mam tu na myśli Tomasza Piątka w ''Spirali'' Zanussiego, czy księcia von Teussa w ''Magnacie'' Bajona. Oprócz tego sporo pysznych epizodów, jak choćby inżynier z ''Obi - Oba. Koniec cywilizacji'' Szulkina, czy profesor Chwostek w ''Zmorach'' u Marczewskiego, a także akcenty serialowe w produkcjach mniej (''Doktor Ewa'') lub bardziej (''40-latek'', ''Dyrektorzy'') udanych, ale na pewno popularnych. Na pewno wartą odnotowania jest tez rola aktora Kozickiego w ''Z biegiem lat, z biegiem dni'. Gdzieś jest w tej postaci trochę samego Nowickiego, podobnie jak u Bajona w pewną sylwestrową noc, za każdym razem oczywiście adekwatnie do tego co aktualnie. Interesujących odsłon aktorstwa Jana Nowickiego było oczywiście więcej, ale ta najważniejsza, która naznaczyła go na zawsze, dosłownie unieśmiertelniła, to ta u Chęcińskiego, w kultowym przez duże K, ''Wielkim Szu''.Jego przepełniony goryczą przemijania oszust, filozof to rola niezwykle wyrazista, niemalże mityczna, z pewnością wykraczająca poza szklany ekran.
No cóż, jak powiedziała pewna dama, ''Pa Szu, wielki samotniku''.... 
forresty napisał(a): Powszechnie będzie pamiętany jako Wielki Szu, ale akurat to mało ambitne kino było.
Mozę jeszcze wtedy żyjąc w oparach złotych lat 70-tych naszej kinematografii, można było tak sklasyfikować ten film, ale patrząc z dzisiejszej perspektywy, ja przynajmniej krzyknę tak...Boże Kina, daj nam dzisiaj przynajmniej jeden tak ''mało ambitny'' dobry film !
Jest tam więcej głębi niż na pozór wygląda, przecież nie intratne rozrywki karciane są w tej historii najistotniejsze...
nałka napisał(a): Tylko pozornie! Tak naprawdę rola w "Popiołach" to nie jest ten typ roli kostiumowej, który mam na myśli. Chyba nawet w ogóle trudno ją określić jako kostiumową; w tym sensie, że kostium historyczny nie jest w żadnym razie determinujący postać Wyganowskiego.
Chyba rozumiem, co masz na myśli, ale moim zdaniem Nowicki w ''Panu Wołodyjowskim'' jakoś sobie poradził...mając przeciw sobie speców od wyglądu - wspomniał o tym Rafał  - i własne nowoczesne fizis, że tak powiem.
|