Forum Polskiego Kina

Tak, to prawda. Ale po latach inaczej się do tego podchodzi. Bywa tak, że aktor jakiegoś swojego wcielenia aktorskiego nie lubi, a widzowie są dokładnie przeciwnego zdania. Np. Karewicz też nie przepadał za swoim Jagiełłą. Owszem, nie jest to rola na miarę jego największych dokonań, jednakże dzisiaj i tak wydaje się być jednym z mocniejszych akcentów aktorskich dzieła Forda.

_________________
My żyjemy!

Oczywiście! Pokora w "Poszukiwany poszukiwana" to najmocniejszy taki przykład.

Trudno mi się zgodzić z tezą, że "Wielki Szu" był filmem mało ambitnym. Akurat ambicji to tam nie brakowało - ambicji stworzenia polskiego filmu sensacyjnego, który da się oglądać tak samo, jak kino sensacyjne z Zachodu. I to wyszło świetnie. Wiedząc, że nie ma budżetu a la USA, by sensację pokazać poprzez strzelaniny i pościgi - Purzycki, Chęciński i Nowicki, bo to Wielka Trójka tego filmu, postawili na stworzenie kina sensacyjnego poprzez nastrój, a nie "łubu-du". No i jeszcze coś. Jestem człowiekiem uzależnionym. Co prawda nie od hazardu, ale od alkoholu, ale mechanizm jest ten sam. Otóż cała ta dramaturgiczna konstrukcja, w której Jurek traci wszystko, oszukany przez kogoś, kogo uważał za swojego Mistrza, a koniec końców kupuje karty - to jest jeden z najtrafniejszych obrazów uzależnienia jakie pokazało polskie kino. Wielki Szu, oszukując Jurka, chciał dać mu naukę. Ale... Na wszystko już było za późno. Na naukę też. Szu ginie (w pierwotnej wersji było bardziej pokazane, że zabił go Lipo, ale zrezygnowano z tego zamysłu, by zakończenie było mniej dosłowne, wiem to od Bończaka, ze spotkania, które z nim prowadziłem, więc bez problemu mogę to ujawnić, mówił to przy publiczności), a Jurek wchodzi w bagno uzależnienia.

_________________
...i zdanżam na czas proszę pana! www.mariuszgorczynski.pl